این نیـــز بـــگذرد...

یادم میاد از استاد اهل دلی پرسیدم
جمله ای به من یاد دهید که وقتی ناراحتم خوشحال شوم
و وقتی خوشحالم ناراحت
تا غرور شادی ما را نگیرد
مثل همیشه تبسمی کرد و آرام گفت
با خودت بگو
این نیـــز بـــگذرد
و من مدتهاست که در اوج سختی ها و مشقت ها
و در اوج شادی و نشاط با خود زمزمه میکنم
این نیـــز بـــگذرد
آخر مگر نه این است که فاصله ما تا خدا به اندازه یک دست است
میگوئی نه؟
دستانت را بالا ببر
بالا و بالاتر
توانستی آسمان را لمس کنی؟
ابرها را
نه؟
اما من مطمئنم دستت را خدای آسمان گرفت
آری

وقتی دلت در آسمان باشد مهم نیست دستت به آسمان برسد یا نه
مهم نیست بتوانی ابرها را کنار بزنی یا نه؟
و مهم نیست خورشید را ببینی یا نه؟
مهم این است که دلت در آسمان است و دستت در دست خدا
اگر روزی دیدی ابرهای زندگیت آنقدر زیاد شده اند که دیگر نمیتوانی خورشید را ببینی
باز هم نگران نباش
و با خودت بگو
این نیـــز بـــگذرد
و به آنهائی فکر کن که از خوشی دنیا بیش از یک تکه نان خالی قسمتشان نشده است
به آنهائی که تمام آرزویشان یه بار بدون درد و آه نفس کشیدن است
به آن دختر بچه ای که سرمای زمستان تن رنجورش را می نوازد
و یا به آن دخترک کبریت فروش
باز هم نگران نباش
و با خود بگو
این نیـــز بـــگذرد

تبدیل محفل عیش و نوش متوکل به مجلس عزا/ امام علی النقی*ع*

امام دهم، حضرت على بن محمد الهادى(علی النقی) علیه السلام بنا به قول مشهور در تاریخ پانزدهم ذیحجه سال 212 هجرى در حوالى مدینه متولد شدند .بعضى ولادت آن حضرت را دوم و بعضى پنجم ماه رجب دانسته اند .
مادر گرامى آن حضرت، "سمانه مغربیه" نام داشت که از زنان فاضله عصر خود بود و بسیار روزه مستحبى مى گرفت .امام علی النقی*ع* در وصف مادر گرامى خویش فرمودند: "مادرم آشنا به حق من و از اهل بهشت است .شیطان به او نزدیک نمى شود و آزار ستمگران به او نمى رسد و خداوند حافظ او است.

" نام امام دهم ،"على" و کنیه آن حضرت "ابوالحسن ثالث" است ("ابوالحسن ماضى" نیز گفته شده است) .مشهورترین القاب ایشان "هادى" و "نقى" است .

از آنجا که ایشان و فرزندشان امام حسن عسکرى- علیهما السلام- در محله اى از سامرا به نام "عسکر" (یعنى لشکر و سپاه) سکونت داشتند (و در حقیقت تحت نظر بودند)، به آن دو بزرگوار لقب "عسکرى" نیز داده بودند .

بنا به برخى نقلها، جمعى نزد متوکل،(دهمین و سفاکترین خلیفه عباسى) بدگویى کردند و گفتند که آن حضرت در منزل خود، اسلحه زیادى مخفى نموده و قصد قیام دارد و از شیعیانش در قم نیز نامه هاى فراوانى دریافت مى کند .

به منظور تحقیق درباره این مسأله، گروهى به دستور متوکل شبانه به خانه حضرت هجوم آوردند و خانه را بازرسى کردند، ولى سلاح و نامه اى نیافتند و مشاهده کردند که آن حضرت در حالى که جامه پشمین بر تن دارد و روى زمینى که پوشیده از شن ریز و ریگ است، نشسته و مشغول تلاوت قرآن است .ایشان را با همان حالت نزد متوکل بردند .او در مجلس شراب بود که امام بر وى وارد شدند .متوکل با گستاخى تمام از امام تقاضاى شرب خمر کرد .

آن حضرت فرمودند: "به خدا قسم هرگز شراب داخل گوشت و خون من نشده است، این تقاضا را از من نکن!" متوکل عرض کرد: "پس براى ما شعر بخوانید!" امام علی النقی*ع*فرمودند: " براى من شعر زیادى نقل نشده است ." و بدین وسیله، خواستند تقاضاى او را رد کنند، ولى با اصرار وى مواجه شدند و سرانجام اشعارى عبرت آموز و مشتمل بر پند و اندرز خواندند که محفل عیش و نوش را به مجلس گریه تبدیل کرد .

ترجمه اشعار چنین است: "ستمگران و گردنکشان بر قله کوهها منزل گزیدند تا در امان باشند، ولى قله کوهها براى آنان سودى نداشت و پس از آن عزت و شوکت، از آن کوهها و پناهگاهاى مرتفع به پایین کشیده شدند و در گورها جاى گرفتند .چه بد منزلگاهى است آن حفره ها که در آن قرار گرفتند! پس از دفن شدن آنها، منادیى با فریاد بلند ندا داد: کجاست آن دست بندهاى زینتى و آن تاجها و لباسهاى فاخر؟ کجا هستند آن صورتهایى که در ناز و نعمت مى زیستند و در مقابل آنها پرده هاى نازک مى آویختند؟ قبور آنان بروشنى پاسخ این سؤالات را آشکار کرد: اکنون کرمها بر آن صورتها مى لولند .مدت زمان مدیدى بود که مى خوردند و مى نوشیدند و امروز پس از آن خوردنهاى بسیار، خودشان خوراک کرمها شده اند .
" متوکل و حاضرین بشدت گریستند .مجلس شراب بهم خورد و امام علی النقی*ع* را با احترام به منزل بازگرداندند .با آنکه متوکل بارها درصدد بود تا به بهانه قیام مسلحانه امام علی النقی*ع* را از میان بردارد، ولى هیچ گاه به این بهانه دست نیافت .

با این حال، نتوانست حیات شریف آن حضرت را که مانع خودکامگى هاى او به عنوان محور تفکر اسلامى بود و همچون مرکزى که شیعیان بر گرد آن پروانه وار مى چرخیدند، تحمل کند، لذا ایشان را بنا به روایتى، در تاریخ سوم رجب سال 254 هجرى به شهادت رساند .
امام دهم در حالى که هشت سال و پنج ماه از عمر شریفشان مى گذشت، به مقام امامت نایل شدند و پس از سى وسه سال به شهادت رسیدند و در سامرا دفن شدند.
                                              (صلوات الله و سلامه علیه و على آبائه و أبنائه الطاهرین) .
از فرمایشات گهربار آن حضرت است که فرمودند: "الحکمه لا تنجع فى الطبائع الفاسده: حکمت در نهاد فاسد تاثیر نمى کند .
منبع: وبلاگ امام هادی*ع*

چه شــــتابیستــــ به راه؟

چه شــــتابیستــــ به راه؟
شاید آن نقطه ی نــــورانی دشـــتـــــ
چشــم گــرگــان بیابان باشـــد!!
ما انسانها خیـلی عجولیم می خواهیم زود برسیم آن هم تنها به آن چیزی که می خواهیم
غافل از این که خداوند بیش از خودمان به صلاحمان آگاه است.
در دعاکردن انتخاب را به خدا بسپاریم
بهترین چیز آن است که او برایمان می خواهد
پس اگر زیرک باشیم همان را می طلبیم.

شهـــادت امام نقی علیه السلام

سرانجام توطئه دشمنان امام نقی علیه السلام به ثمر رسید و امام را به دستور معتزّ مسموم کردند. ابو‌دعامه می‏گوید:
«امام در بستر بیمارى بود و من براى عیادت نزد ایشان رفتم. هنگام بازگشت، فرمود: چون براى عیادت من آمدى، برگردن من حقّى پیدا کردى و رعایت حق تو بر من واجب است. او در بستر بیمارى آرمیده بود و شیعیان به دیدار امام می ‏آمدند. آن حضرت به صورت کتبى و شفاهى، امام پس از خود را به آنان معرفى کرد تا پس از شهادت او، شیعیان دچار سرگردانى نشوند».

امام نقی علیه السلام در سوم رجب سال 254ق به شهادت رسید.
احمد بن داود می گوید:
«همراه عدّه‌ای از جمله محمد بن اسحاق اموال بسیارى را که خمس و نذورات مردم قم بود، با خود به قصد تحویل دادن به ابوالحسن می بردم. هنگامى که به مقصد رسیدیم، مردى که بر شترى سوار بود، پیش ما آمد و گفت: اى احمد بن داود و اى محمد بن اسحاق! من حامل نامه‏اى از سرورتان ابوالحسن هستم که برای شما نگاشته است مبنی بر اینکه من امشب به سوى بارگاه الهى رخت بر می ‏بندم. پس، احتیاط کنید تا دستور فرزندم حسن‏(ع) به شما برسد». ادامه مطلب...

عشــق، اینجا بین آدم ها غـریـبـــ افتاده استـــ..

چشم در راهیم اما قاصدی در راه نیست         جمعه هم آمد ولی آن جمعه دلخواه نیست
ما کجا و نورباران شب دریا کجا!                      قطره در خواب و خیالِ جذر و مد ماه نیست

ما کجا و بارگاه حضرت خوبان کجا!                  هر گدایی، لایق هم صحبتی با شاه نیست
عشق، اینجا بین آدم ها غریب افتاده است        پایمردی کن برادر! یوسفی در چاه نیست

بارمان را آب برد و تازه فهمیدیم که                          در بساط خالی ما، آه حتی آه نیست
ریشه در خاکیم و دم از آسمان ها می زنیم      بت پرستانیم و مثل ما کسی گمراه نیست
تک سوار قصه ها، یک روز می آید ولی          جز خدا از پشت پرده، هیچ کس آگاه نیست

اعتراض اینترنتی به توهین امام علی النقی علیه السلام

پیامکــــ لیلة الرغائبــــ

باز پنجره های ملکوت به بهانه ی دیگر گشوده شد
و چه عاشقانه می سراید : این الرجبیون ؟
چه خدای عاشقی که گناه می خرد و بهشت می فروشد و ناز بنده می کشد
واما امشب...
شـب آرزوهــاسـت
از هر کجای این دنیای بزرگ که در بزنی
صاحبخانه برای استقبال می آید
با طبقی از آرزوهایی کــه می خواهی
پس از بزرگ ، چیزهای کوچک نخواهیم . . .

و ما برای عروج به آسمان آفریده شدیم  خدایا زمین گیر شدنم را مپسند . . .

شب آرزوهاست
باید دری برای مناجات وا شود
تا درد بی دوای گناهم دوا شود
باید کسی که نزد خدا دارد ابرو
وقت سحر به یاد دلم در دعا شود
التماس دعا

خدایا آنکس که امشب صادقانه یادم میکند ، هر لحظه عاشقانه یادش کن…
امشب را در کنار ثانیه ها، آمین گوی آرزوهایت می شوم  ، آرزویم را دعا کن…

خدایا
ما اگر بد کنیم، تو را بنده های خوب بسیار است
تو اگر مدارا نکنی ما را خدای دیگر کجاست ؟
شب آرزوهاست، التماس دعا

اعمال شـبــــ لیلة الرغـائـبـــ(شـبـــ آرزوهـا)

شب جمعه اوّل ماه رجبــ را لیلة الرَّغائبــــ می ‏گویند و از براى آن عملى از حضرت رسول‏ صلى الله علیه وآله وارد شده با فضیلت بسیار که سیّد در اقبال و علّامه در اجازه بنى زهره نقل کرده ‏اند از جمله فضیلت او آن که گناهان بسیار به سبب او آمرزیده شود و آنکه هر که این نماز را بگذارد چون شب اوّل قبر او شود حقّ تعالى بفرستد ثواب این نماز را بسوى او به نیکوتر صورتى با روى گشاده و درخشان و زبان فصیح.

پس با وى گوید اى حبیب من بشارت باد تو را که نجات یافتى از هر شدّت و سختى گوید تو کیستى بخدا سوگند که من روئى بهتر از روى تو ندیدم و کلامى شیرینتر از کلام تو نشنیده ‏ام و بوئى بهتر از بوى تو نبوئیدم. گوید من ثواب آن نمازم که در فلان شب از فلان ماه از فلان سال بجا آوردى آمدم امشب بنزد تو تا حقّ تو را ادا کنم و مونس تنهائى تو باشم و وحشت را از تو بردارم و چون در صور دمیده شود من سایه بر سر تو خواهم افکنددر عرصه قیامت.

 پس خوشحال باش که خیر از تو معدوم نخواهد شد هرگز و کیفیت آن چنان است که روز پنجشنبه اوّل آن ماه را روزه میدارى چون شب جمعه داخل شود ما بین نماز مغرب و عشاء دوازده رکعت نماز می ‏گذارى هر دو رکعت به یک سلام و در هر رکعت از آن یک مرتبه حمد و سه مرتبه اِنَّا اَنْزَلْناهُ و دوازده مرتبه قُلْ هُوَ اللَّهُ اَحَدٌ می ‏خوانى.

و چون فارغ شدى از نماز هفتاد مرتبه می گوئى اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى‏ مُحَمَّدٍ النَّبِىِّ الْأُمِّىِّ وَعَلى‏ آلِهِ پس به سجده می ‏روى و هفتاد مرتبه می ‏گوئى سُبُّوحٌ قُدُّوسٌ رَبُّ الْمَلائِکَةِ وَالرُّوحِ پس ‏سر ازسجده برمیدارى و هفتاد مرتبه می ‏گوئى رَبِّ اغْفِرْ وَارْحَمْ وَتَجاوَزْ عَمَّا تَعْلَمُ اِنَّکَ اَنْتَ الْعَلِىُّ الأَعْظَمُ پس باز به سجده می ‏روى و هفتاد مرتبه می ‏گوئى سُبُّوحٌ قُدّوُسٌ رَبُّ الْمَلائِکَةِ وَالرُّوحِ پس حاجت خود را می ‏طلبى که انشاءاللَّه برآورده خواهد شد.

بیانات امام خامنه ای/ نقش امام نقی*ع*در گسترش تشیع

در آستانه‌ی سالروز شهادت دهمین اختر تابناک آسمان امامت و ولایت حضرت امام علی النقی الهادی علیه‌السلام پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر حفظ و نشر آثار آیت‌الله خامنه‌ای متن و صوت بیانات رهبر انقلاب را درباره‌ی حیات نورانی این امام همام منتشر می‌کند.
این سخنان در سی‌ام مردادماه سال 1383 و پس از مراسم روضه‌خوانی به مناسبت شهادت حضرت امام علی النقی علیه‌السلام بیان شده است.
دانلود با کیفیت عالی با حجم 8.62 مگابایت
دانلود با کیفیت عادی با حجم 1.08 مگابایت
بسم‌الله‌الرّحمن‌الرّحیم
بالاخره در نبرد بین امام هادى (نقی علیه‌السّلام) و خلفایى که در زمان ایشان بودند، آن کس که ظاهراً و باطناً پیروز شد، حضرت هادى (نقی علیه‌السّلام)بود؛ این باید در همه‌ى بیانات و اظهارات ما مورد نظر باشد.
در زمان امامت آن بزرگوار شش خلیفه، یکى پس از دیگرى، آمدند و به درک واصل شدند. آخرین نفر آنها، «معتز» بود که حضرت را شهید کرد و خودش هم به فاصله‌ى کوتاهى مُرد. این خلفا غالباً با ذلت مردند؛ یکى به‌دست پسرش کشته شد، دیگرى به دست برادرزاده‌اش و به همین ترتیب بنى‌عباس تارومار شدند؛ به عکسِ شیعه. شیعه در دوران حضرت هادى (نقی علیه‌السّلام) و حضرت عسگرى (علیهم السّلام) و در آن شدت عمل روزبه‌روز وسعت پیدا کرد؛ قوى‌تر شد.

حضرت هادى (نقی علیه‌السّلام) چهل و دو سال عمر کردند که بیست سالش را در سامرا بودند؛ آن‌جا مزرعه داشتند و در آن شهر کار و زندگى مى‌کردند. سامرا در واقع مثل یک پادگان بود و آن را معتصم ساخت تا غلامان ترکِ نزدیک به خود را - با ترکهاى خودمان؛ ترکهاى آذربایجان و سایر نقاط اشتباه نشود - که از ترکستان و سمرقند و از همین منطقه‌ى مغولستان و آسیاى شرقى آورده بود، در سامرا نگه دارد. این عده چون تازه اسلام آورده بودند، ائمه و مؤمنان را نمى‌شناختند و از اسلام سر در نمى‌آوردند. به همین دلیل، مزاحم مردم مى‌شدند و با عربها - مردم بغداد - اختلاف پیدا کردند. ادامه مطلب...

نگاهی کوتاه به زندگی امام محمد باقر*ع*

نام مبارک امام پنجم محــــمد بود .
لقب آن حضرت باقر یا باقرالعلوم است ,بدین جهت که : دریاى دانش را شکافت و اسرار علوم را آشکارا ساخت
القاب دیگرى مانند شاکر و صابر و هادى نیز براى آن حضرت ذکر کرده اند که هریک بازگوینده صفتى از صفات آن امام بزرگوار بوده است .
کنیه امام ابوجـــعفر بود .
مادرش فاطمه دختر امام حسن مجتبى* ع*است .
بنابراین نسبت آن حضرت از طرف مادر به سبط اکبر حضرت امام حسن ( ع )و از سوى پدر به امام حسین ( ع ) میرسید .
پدرش حضرت سیدالساجدین , امام زین العابدین , على بن الحسین ( ع ) است .
تولد حضرت باقر ( ع ) در روز  اول رجب سال 57 هجرى است و
برخى از مورخان , ولادت ایشان را در سوم صفر سال 57 هجرى دانسته اند و براین اساس جمعه سوم ماه صفر سال 57 هجرى در مدینه جانگداز کربلا همراه پدر و در کنار جدش حضرت سیدالشهداء کودکى بود که به چهارمین بهار زندگیش نزدیک میشد .
دوران امامت امام محمد باقر ( ع ) از سال 95 هجرى که سال درگذشت امام زین العابدین ( ع ) است آغاز شد و تا سال 114 ه . یعنى مدت 19 سال و چند ماه ادامه داشته است .