از پخش«ورود آقایان ممنوع» تا طرح سوال از احمدی ن‍ژاد

این یعنی دختر جوان ایرانی، اگر بخواهی ازدواج کنی باید یا همانند خانم مدیر آرایش کنی و جلوه ‏گری کنی و یا اگر مثل دبیر ادبیات، چادر را به روی سرت یدک می‏ کشی، رفتارهای عفیفانه نداشته باشی و آنقدر با مرد نامحرم راحت صحبت کنی و راحت تعامل داشته باشی تا او خواهان تو شود.حال و در این شرایط، وعاظ محترم ما با انواع استدلال بخواهند به دختران این مملکت حالی کنند که کارتان ناپسند است و جلوه‏ گری نکنید. وقتی جوان ما با عقل ابزاری خود، منافع جلوه ‏گری را با تصویر و فیلم در جذاب‏ترین شکل آن مشاهده می‏ کند، چگونه می‏ توان انتظار داشت مباحث خشک استدلالی که تازه بسیاری از موارد آن، در تناقض آشکار با عقل وی است را بپذیرد؟

سرویس نقد رسانه 598/ شب عید هم جناب مهندس ضرغامی عزیز و همکارانش، به ما رحم نکردند و نخواستند یک فیلم کمتر حاشیه‏ دار به روی آنتن ببرند تا بلکه صدای ما را در نیاورند! گفتیم سال نو می‏ شود، کدورت‏ها را کنار بگذاریم و کمی با تلویزیون کنار بیاییم، اما انگار این جعبه جادویی، قصد راه آمدن با ما ایرادگیرها را ندارد!

دوشنبه شب گذشته ، فیلم سینمایی "ورود آقایان ممنوع" از شبکه اول سیما پخش شد و پس از آن هم از شبکه آی فیلم. در این فیلم، خانم دارابی، مدیر دبیرستانی دخترانه، شخصیتی است تندخو، بداخلاق، احمق، لجباز، خودخواه، سختگیر با رفتارهای جنگجویانه و در عین حال به جدایی و تفکیک زن و مرد نامحرم، تاکید شدید دارد و دبیرستان را همانند یک ندامتگاه، مدیریت می‏ کند. گرچه کارگردان، خواسته القا کند که اینگونه اًعمال، به دلیل نفرت شخصی خانم مدیر از مردان است و هیچ ارتباطی به احکام اسلام ندارد، اما نمی‏ توان این مسئله را پذیرفت. چه آنکه در طول فیلم، این اعتقاد خانم مدیر به جدایی زن و مرد است که زیر سوال می‏ رود (نه علت آن) و در نهایت هم شکست می‏ خورد. نشانه‏ های آشکاری در فیلم وجود دارد که این مسئله را اثبات می ‏کند. به عنوان مثال آنجا که او عشق را تنها به دو حیطه عشق مادر به فرزند و عشق بنده به خدا محدود می ‏کند، یا صحنه ‏هایی که خانم مدیر از آقای جبلی می‏ خواهد در دفتر را ببندد یا باز بگذارد.

سوال اساسی این است که چهره بسیار کریه و مردانه این زن، چه معنایی دارد؟ و اصلا قصد کارگردان از ترسیم زنی با این چهره به عنوان نماد کسی که به رعایت حریم زن و مرد معتقد است، چه می ‏تواند باشد؟ در واقع نمایش چنین چهره‏ای از یک زن مقید به عدم ارتباط، به طور غیر مستقیم وسیله ای برای  تمسخر باورهای یک زن مذهبی شده است که در بسیاری از فیلم‏ها و سریال‏ها به کرات مشاهده می ‏شود. هنوز خاطره "تا ثریا" از اذهان دردمندان پاک نشده است که فیلمی دیگر بر ناراحتی‏ها می ‏افزاید.

این محصولات از رسانه ملی پخش می‏ شود، آن وقت توقع داریم جوان ما به حجاب و عفاف هم معتقد باشد و اگر سرکشی کرد، با نیروی مظلوم انتظامی مهارش کنیم . بنده با کار انتظامی نسبت به حریم شکنان و متخلفان مخالف نیستم و اصولا اجرای قانون را لازم می ‏دانم. اما بحث این است که جناب آقای ضرغامی چقدر خود را در بی‏ حجابی دختران این سرزمین مقصر می‏ داند و آیا نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی که بخاطر چند شکست تیم های ورزشی، سازمانی را تبدیل به وزارتخانه می کنند، قصد ندارند از ایشان بخاطر توهین‏های آشکار به بحث حجاب و عفاف در رسانه اختصاصی شان سوال بپرسند؟ آیا دکتر احمدی نژاد را به جرم کوتاهی‏ هایش در بحث حجاب می‏ توان در مجلس سوال و جواب کرد، اما از جناب ضرغامی، بخاطر تخریب‏ های رسانه اش نباید سوال پرسید؟ آیا کسی نیست بگوید رسانه ملی کشور به کجا می‏ روی؟! عجیب است که همه رفتارها و اعمالمان، حتی عقایدمان سیاسی شده است.

نکته بسیار ناپسند این فیلم، عادی سازی روابط زن و مرد است. از رفتارها و حرکات آقای دکتر با دختر خود و همکارانش گرفته تا آن زمان که آقای جبلی با کلاه خود دست به صورت خانم مدیر می‏ گذارد و از این همه قبیح‏تر، نمایش بازی والیبال بین چند زن و مرد نامحرم، افتضاح را به اوج می‏رساند.
تمسخر زن عفیف در سراسر فیلم، قابل مشاهده است؛ همه می‏توانند او را فریب دهند و او به راحتی و ساده‏ تر از زنان دیگر، عاشق مردی می‏شود که آن مرد، هرگز عاشقش نبوده است. اما خانم مدیر هم عاشق می‏شود و اینجاست که او زیبا می ‏شود، آرایش می ‏کند، لباس رنگ روشن می‏ پوشد و حتی برای همرنگی با جماعت اطراف، قسمتی از موهای خود را به نمایش می‏ گذارد. از همه بدتر اینکه همزمان با زیبایی ظاهر، خوش اخلاق، مهربان و خوش صحبت هم می‏ شود و این یعنی تا وقتی زشت هستی و بداخلاق و وحشی، به رعایت حریم زن و مرد معتقد هستی و آن هنگام که زیبا و خوش اخلاق هستی الزاما باید حریم زن و مرد را معتقد نباشی.

 این یعنی دختر جوان ایرانی، اگر بخواهی ازدواج کنی باید یا همانند خانم مدیر آرایش کنی و جلوه‏ گری کنی و یا اگر مثل دبیر ادبیات، چادر را به روی سرت یدک می‏ کشی، رفتارهای عفیفانه نداشته باشی و آنقدر با مرد نامحرم راحت صحبت کنی و راحت تعامل داشته باشی تا او خواهان تو شود.
حال و در این شرایط، وعاظ محترم ما با انواع استدلال بخواهند به دختران این مملکت حالی کنند که کارتان ناپسند است و جلوه‏ گری نکنید. وقتی جوان ما با عقل ابزاری خود، منافع جلوه ‏گری را با تصویر و فیلم در جذاب‏ترین شکل آن مشاهده می ‏کند، چگونه می‏ توان انتظار داشت مباحث خشک استدلالی که تازه بسیاری از موارد آن، در تناقض آشکار با عقل وی است را بپذیرد؟

جوان مظلوم ما زیر بمباران این جنگ رسانه ‏ای چگونه می‏ تواند به حجاب و عفاف معتقد باشد. ما از رسانه ‏های غربی که انتظار نداریم بر ضد حجاب فیلم نسازند، سازندگان داخلی را هم که الحمدلله نه قانونی هست و نه کسی می ‏تواند آنان را ملزم به رعایت قانون‏ کند، اما از رسانه ملی می‏ توانیم این انتظار را داشته باشیم تا نسبت به پخش این مسائل، کمی حساس باشد.

خوشبختی مسئولین رسانه ملی این است که برخی یا حتی شاید بتوانیم بگوییم اکثر نخبگان و علمای ما چون بهره ‏ای از سیمای به اصطلاح ملی نمی ‏برند، آن را به حال خود رها کرده ‏اند و صدای اعتراضی از جانبشان به گوش نمی رسد. حتی با قاطعیت می‏توان گفت بسیاری از آنان حتی نمی‏ دانند چه مطالب سخیفی در این دانشگاه عمومی به مردم عزیز ارائه می‏شود که البته این هم ایراد واضحی است به نخبگان که از تاثیر این رسانه فراگیر بر مردم غافل شده‏ اند.