اگر هر چیزی بهاری دارد، بهار قرآن، ماه مبارک رمضان است .اهل ادب وآداب، با دهانی پاک و دلی روشن درآستانه قرآن قرار می گیرند و با خاطری خداجوی به «تلاوت» می پردازند .وقتی قرآن خوانده می شود، سراپا گوشند .چون قرآن می خوانند ، شمرده و باتأمل و اندیشه می خوانند و خود رادر محضر خدا می بینند وخویشتن را مخاطب کلام الهی می دانند .
قرآن رابا صدای خوب، با لحنی دلنشین، با آوایی حزین می خوانند .وضو میگیرند، با طهارت و رو به قبله، با آمادگی قلبی و اقبال دل، با ادب و متانت قرآن می خوانند.هرگزشیوه «تلاوت» و اسلوب و صوت قرائت، آنان را از معنی و پیام های آیات حق باز نمیدارد.اگر در رمضان قرآن می خوانند، به «کیفیت»، بیش از «کمیت» توجّه دارند.بیش از محاسبه صفحات و اجزای تلاوت شده، به مفاهیم و مضانین آن می اندایشند.
به فرموده امام صادق (ع): «هرکس قرآن بخواند، ولی دلش حالت خضوع پیدا نکند و قلبش رقت نیابد و دلش اندوهناک نشود ، شأن خداوند را کوچک نموده است .» اینان به خشوع قلبی در وقت ترنّم کلام الله و خشیت باطنی هنگام قرائت کلام وحی، بیشترین اهمیت را می دهند .
قرآن، گنجینه گرانبهای معارف الهی است.مگر می شود کسی گنجینه ای را بگشاید ، ولی ننگرد که درون آن چیست وچند می ارزد و به چه کار می آید؟!کسانی «حروف» قرآن را حفظ میکنند و «حدود» آن را ضایع می کنند؛ دریغ برآنان! آیات را باید از زاویه به صحنه آورد و از لفظ به عینیت» .باید «غبار نسیان» را با «عطر تلاوت» شست و زدود.
مرحبا بر خانه های روشن از فروغ وحی .خانه را باید با نور قرآن روشن کرد وصدای روح بخش قرآن وآهنگ دل نواز آن را باید در فضا گسترد .مودبان به ادب قرآنی، هنگام تلاوت در محضر قرآن «حضور» دارند و«ادب حضور» را مراعات می کنند:
با قلبی که خاشع است،با بدنی که فارغ است،با مکانی که خلوت و روحانی است .و این هر سه، شرط بهره بردن ازقرائت قرآن است .
اگر کسی سنگ دل وقسی القلب بود ، اگر دلی آماده پیام الهی نبود، اگر همهمه ها و ازدحام، مانع حضور قلب و تمرکز فکر در وقت قرآن خواندن بود، تاثیر تلاوت کاهش می یابد .«کلام الله» را نباید دست کم گرفت . سخن آفریدگار ، منشور ایمان و مرامنامه اعتقادی و برنامه زندگی است . پیامی که از «لوح محفوظ» برقلب محمد مصطفی (ص) نازل گشته وماه رمضان و «شب قدر» را شرافت بخشیده است ، نباید بی قدر و حرمت شود ...
«به شاخه های» و روز اهل راز و نیاز ،هماره می شکفد غنچه های «ذکر» و «دعا»و در هوای لطیف خلوص وبیداری به بوستان «شب قدر» ز عمق جان ، گل شب بوی «توبه» می روید .
و…هر طرف ، شب و روزگل تلاوت آیات، عطر افشانده است.»
شبهای ماه مبارک رمضان، از شام اخر تا سحر، سراسر برکت است.اولیای الهی، دل را در چشمه زلال یاد خدا شستشو می دهند و جرعه جرعه فیض می نوشند.
قرآن، کتابی است همیشگی، همه جایی، همه جانبه و جامع، که عطر دل انگیز آیاتش، مشام جان را زنده می سازد.قرآن بهار دل های خزان زده است.و… دلی که به قرآن زنده شود، هرگز افسرده نمی شود.
به قلم جواد محدثی