شنونده غیبت نیز حکم غیبت کننده را دارد.
بدان که: آنکه غیبت را می شنود نیز حکم غیبت کننده را دارد، همچنان که دراحادیث وارد شده است. (11)
و همچنان که غیبت کنندگان، افساد دارند، غیبت شنوندگان نیز چنین اند، زیرا: آن کسی که در حضور او غیبت مسلمانی می شود یا به آن خوشحال نمی شود و بدش هم نمی آید و به این جهت منع نمی کند. یا خوشحال می شود ولی از راه ریا و تزهد تصدیق نمی کند. بلکه گاه است منع می کند اما قلبا طالب آن است که منع او را نشنوند. و بساباشد حیله ها برانگیزد که آن غیبت قطع نشود، مثل اینکه: اظهار تعجب کند یا بگوید که: من چنین نمی دانستم و او را نوع دیگر شناخته بودم، که آن غیبت کننده بیشتر میل درغیبت کند. و به این سخنها او را به غیبت وا می دارد. و اینها همه در گناه و حکم با غیبت کننده شریک اند.
خلاصه آنکه: گناه شنونده غیبت، مثل غیبت کننده است، مگر اینکه: در مقام انکاربرآید و سخن آن شخص را قطع کند. یا از مجلس برخیزد. و اگر قدرت بر اینها نداشته باشد در دل غضبناک گردد. و اگر به زبان گوید: ساکت شو، اما در دل، مایل و طالب باشد، این از اهل نفاق است. پس بر اهل دین لازم است که: چنانچه غیبت مسلمانی رابشنوند در مقام انکار برآیند و آن را رد کنند و الا مستوجب نکال می گردند.
حضرت رسول - صلی الله علیه و آله - فرمود که: «هر که مؤمنی را در نزد او ذلیل کنندو او بتواند یاری او را بکند و نکند خدا در روز قیامت او را ذلیل می سازد» . (12)
و فرمود: «هر که رد کند از غیبت، برادر خود را و آبروی او را محافظت کند، حق است بر خدا که در روز قیامت آبروی او را نگاهدارد» . (13)
و فرمود که: «هیچ مردی نیست که بدی برادر مسلم او در نزد او مذکور شود و اوبتواند او را جانب داری و حمایت کند - اگر چه به یک کلمه باشد - و نکند مگر این که خدای - تعالی - او را در دنیا و آخرت ذلیل می کند. و هر که بدی برادر مسلمش را در نزد او ذکر کنند و او یاری او کند خدا یاری او کند در دنیا و آخرت» . (14)
و فرمود: «هر که حمایت کند آبروی مسلمانی را، خدا در روز قیامت ملکی رامی فرستد که او را حمایت کند» .
و فرمود: «هر که منت گذارد بر برادر خود در خصوص غیبتی از او که در مجلسی بشود و آن را رد کند، خدای - تعالی - هزار در از شر را در دنیا و آخرت از او دورمی کند. و اگر بتواند و رد غیبت او را نکند گناه او هفتاد مقابل آن کسی است که غیبت کرده است» . (15)
11. رک: بحار الانوار، ج 75، باب الغیبة، ص 220.12. بحار الانوار، ج 75، ص 226، در بیان ح 1.13. بحار الانوار، ج 75، ص 226، در بیان ح 114. محجة البیضاء، ج 3، ص 393. و بحار الانوار، ج 75، ص 226 (با اندک تفاوتی) .15. بحار الانوار، ج 75، ص 226، در بیان ح 1.