سلام
ببخشيد اين چند روز نبودم اما هميشه يه سري ميزدم....
شعر واقعا عالي بود...
دلم مي خواهد فرياد بزنم وقتي در يکي از روستاهاي کاملا تخريب
شده، مرد روستايي به من مي گويد : بمانيد و يک استکان چايي را مهمان
ما باشيد هنوز در بدنمان جان داريم که مهمان نوازي کنيم...
جز اينکه بگم ما رو هم همدرد خودتون بدونيد هيچي به ذهنم نمياد